اشعار

اشکـی برای چـشم ما گـه‌گـاه دادید            مـا را مـیان شـهـر گـریه راه دادید

ما ذرّه‌ای بـودیم لـیکـن از عـطـایی            کـوه کـرامـت را بـه پَـرِّ کـاه دادیـد

نـالایـقـیـم امـا گـهـی نـجـوا و نـالـه            گاهی ز سوز جان به دل‌ها آه دادید

گر چه بدیم اما به خوبیِّ خود از لطف            همواره ما را پاسـخی دلخـواه دادید

بـر قـلـب‌های تـیـرۀ ما از رخ خود            بر شـام تـار ظـلـمتِ دل مـاه دادیـد

در روضۀ اربابـمان ما را نشانـدید            یعنی گـدا را رخصتی بر شاه دادید

مـا قـدر نـشـنـاس شـمـا بـودیـم امـا            با این هـمه ما را دوبـاره راه دادید

با غلام رو سیاه، ای یار خوبی می‌کنی           با نمک نشناس‌ها هر بار خوبی می‌کنی
با بـدی و بی‌وفـایی‌ها تو می‌سازی فقط           این بدی را می‌کنی انکار، خوبی می‌کنی

من گرفتار دل بیـمارم و حالـم بـد است           تو پرستاری و با بیـمـار خـوبی می‌کنی

روز و شب با اینکه من، ای مهربانِ من، تو را           می‌دهم با هر گـناه آزار، خوبی می‌کنی
بنده‌ات را آب کردی اینقَـدَر خوبی نکن           می‌شوم گستاخ‌تر، هر بار خوبی می‌کنی
کوچه گردم، می‌کنم بازارتان را گرم‌تر           بین مردم می‌زنم هی جار، خوبی می‌کنی
آمـدم امشب به من حـال مناجـاتـی دهی           من شـنـیـدم با دل بـیـدار خوبی می‌کنی
من شنیدم صبح محشر از میان خلق، با           گریه کن‌های در و دیوار، خوبی می‌کنی
صبح محشر با همه گـریه کنان روضۀ           رفتن زینب سرِ بازار...، خوبی می‌کنی

بـا گـریـه آمـدم، اِغـفِـر لِیَ الـذُّنُــوب            حـالا که در زدم، اِغـفِـر لِیَ الـذُّنُوب

رسوایی از من است آقایی از شماست            تو خوب و من بدم، اِغفِر لِیَ الذُّنُوب

بـیـهـوده مـی‌دوم، دور و بَـر خـودم            گُم کرده مقـصدم، اِغـفِر لِیَ الـذُّنُوب

تـو خـواسـتی که من یـا ربّـنـا کـنـم            دیگـر نـکـن ردم، اِغـفِر لِیَ الـذُّنُوب

شرک خفی زیاد توحید من کم است            انـگـار مـرتـدم، اِغــفِـر لِیَ الـذُّنُـوب

حق رضا بـبخـش، حـق رضا بخـر            دلـتـنـگ مـشـهـدم، اِغـفِر لِیَ الذُّنُوب

بال مـرا نـچـیـن این بـال آبـروست            من جـلـد گـنـبـدم، اِغـفِر لِیَ الـذُّنُوب

هـر سالـه کـربـلا مسـتـانـه رفـتـه‌ام            یا رب به هر قـدم، اِغـفِر لِیَ الذُّنُوب

به امـیـد آمـده‌ام خـانه خـرابـم نـکـنـی            هـمه کـردنـد جـوابـم تو جـوابم نکـنی
بـارهـا آمـدم و بــاز مــرا بـخـشـیــدی            با کـلام بـرو این بار خـطـابـم نـکـنـی

همه هستیِّ من این قطره اشک است خدا            وای اگر رحم بر این چشم پرآبم نکنی

به ثـوابـی که نـدارم چه امـیـدی بـنـدم            آب چون نیست طلبکـار سرابم نکـنی
به گـمان همه من بـنـدۀ خـوبی هـسـتم            پیش چشم هـمه عاری ز نـقـابم نکـنی
آبرویم همه این است شدم عـبد حسین            وای اگر نـوکـر این خانه حسابم نکنی
گر قـرارست بـسـوزم، بزن آتـش امـا            جــلـوی قـاتـل اربـاب عــذابـم نـکـنـی

بر بی‌کـسان پـناهی، یا رب الهی العفو            کن سوی ما نگاهی، یا رب الهی العفو

ای مهـربان خـدایـم، ذکـر من و نـدایم            بگذر تو از خـطایم، یا رب الهی العفو

من بنده‌ای گنهکار، بی‌حاصلی خطاکار            تو مهـربان و دادار، یا رب الهی العفو

بر حال من نظر کن، از جرم من گذر کن            شام غـمـم سحر کن، یا رب الهی العفو

سوی توأم شـتابان، شرمنده و پشیـمان            وای از دلِ پریـشان، یارب الهی العفو

مهر تو جاودانی است، کار تو مهربانی است            این بهترین نشانی است، یارب الهی العفو

من غرق در گناهم، بنگر چه روسیاهم            تـنها تویی پـنـاهـم، یا رب الهی العـفـو

با اشک نیمۀ شب، ذکر تو بر سر لب            از تـوبـه‌ام لـبـالـب، یارب الهی العـفـو

ای منتهای رحمت، ای رسم تو محبت            بر سـائـلان عـنایت، یارب الهی العفو

ای که همه امیـدی، ما را چو آفـریدی            جز معصیت ندیدی، یارب الهی العفو

گر که ز تو گسستیم، گر توبه‌ها شکستیم            ما بـنـدۀ تو هـستـیم، یارب الهی العـفو

این دل شکسته‌ها را، بخشش نما تو یارا            دیگر به حق زهـرا، یارب الهی العفو

ای جاودانه داور، از جرم ما تو بگذر            جانا به حق حـیـدر، یارب الهی العـفو

یارب به حق طاها، حق علی و زهرا            اِغـفـِر لَـنـا اِله‌هـا، یـارب الهـی العـفـو

به خسته حـالـیم ای پادشاه ارحمنی            به اشک چـشم تـرم یا اِله، ارحمنی

کشانده‌ام سرِ این سفره اعـترافـم را            نـمـانـده از نـفـسم غـیـر آه ارحمنی

کرم نما کمی آغوش خویش را وا کن            رسیده بـنـدۀ گـم کـرده راه ارحمنی

به قـدرِ خـوبـیِ تـو بـا گـنـاه آمـده‌ام            مکن عـقوبت این روسـیاه ارحمنی

شکسته بال و پرم، خسته‌ام، نگاهم کن            پـنـاه ده بـه منِ بـی‌پـنـاه، ارحـمـنـی

بریده‌ام من از این نفْسِ خانمان سوزم            جـدا شدم دگر از هر گـناه ارحمنی

هزار مرتبه بخـشیدی و خطا کردم            دوباره خـسته‌ام از اشتـبـاه ارحمنی

مـیـان میـکـده‌ات نـالـه مـی‌زنـم آقـا            فـقـط به خاطر قدری نگاه ارحمنی

حسین از منِ آلوده دستگـیری کرد            در آمدم به چه سختی ز چاه ارحمنی

در گـنهکاری ز بس مشهـور هستم            هر کـجـایی می‌روم مقـهـور هـستم

طـعـنـۀ مـردم به من، دردی نـدارد            درد من این است که از تو دور هستم

بال پـرواز مـرا غـفـلـت شـکـسـتـه            در حصار جهل خود محصور هستم

غافـل از سرمایۀ عمرم که طی شد            در سـراشـیـبـی تـنــد گــور هـسـتـم

مـعـصـیـت هـای زیـادم را نــدیــدم            بر عـبـادات کـمـم مـغـرور هـسـتـم

ذره‌ای سخـتـی صـدایـم را در آورد            این همه نعمت، ولی من کور هستم

حق من عریانی و بی آبرویی است            با بـزرگـی خـودت مـسـتـور هـستم

سـر پـرسـتـم بـاش در بـازار دنــیـا            کـودکی ناپـخـتـه و محـجـور هـستم

سـائـلـم، دور و بـر بـاب الــجـوادم            در شـعــاع انـتـشـار نــور هــسـتـم

وقت جـان کـنـدن به دنـبـال رضایم            مـثـل سـلـمـانـی نـیـشـابـور هـسـتـم

خـــادم زوّار اربـــابــم حــســیــنــم            از تـبار فُـطـرس و منـصـور هستم

دوست دارم روضه را، پس در قیامت            با غـم ارباب خود مـحـشـور هـستم

تـا به کی بـا دل آواره پـریـشان بـاشـم            همه ردّم بکنند از خود و حیران باشم

رفتم از کهف تو بیرون و زمین گیر شدم            حقّم این است که اینقـدر هراسان باشم

دامن آلوده مـنم دست دعـایم خالـیست            تو لـیـاقـت بده تا دست به دامـان باشم

خشکسالی ثواب است به عمرم ای وای            وای اگـر تا به دم مـرگ بـیـابان باشم

کاش در موقع غفـلت تو نگاهم نکـنی            کاش در موقع غـفلت ز تو پنهان باشم

من نه آنم که چو یوسف بکنم دل ز گناه            نـفـس را پـا بـزنـم راهـی زنـدان باشم

آرزو عـیب نباشد به من و می‌خـواهم            در نجف پیش علی باشم و دربان باشم

هرکجا حرف حسین آمده جنّات من است            چه صفایی است اگر محضر جانان باشم

آورده‌ای دوبــاره بـدهـکـارمـان کـنـی            فکری به حال غم زده و زارمان کنی

اینـجـور که دوباره به ما راه می‌دهی            اصلا بعـید نیـست طـلـبـکـارمان کنی

گرچه نموده‌ام ز گـنه خوار نفس خود            یک دم نخواستی تو خدا، خارمان کنی

تو مـهـربـان تـریـنی و اصلا نمی‌شود            بـا آتـشِ جـهـنّـمـت، آزارمــان کــنــی

ما را زمین زده است گناهان بی‌شمار            بایـد که فکـرِ این دل بـیـمـارمان کنی

من آمـدم دوبــاره رفـیـقـت شـوم خـدا            لطـفی اگر کـنـی تو و بـیـدارمان کنی

این چـشم ها که بوی شهـادت نمی‌دهد            تـا با شـهـیـد کـربــبـلا یـارمـان کـنـی

با گـریه‌هـای فاطـمـه‌ات گریه می‌کنیم            تا روضه‌خوان روضه دیوارمان کنی

آتـش گـرفـته‌ایـم در این اضـطراب تا            پهـلـو شکـسته از تب مسـمارمان کنی

از ایـنکه بی‌وفـایـم، خـیلی دلـم گـرفته            بـاید به خود بـیـایم، خیـلی دلـم گرفته

أُدعونی أَستجب را خواندم ولی از اینکه            لنگ است هر دو پایم، خیلی دلم گرفته

در خود شکستم از بغض، گفتم میانِ سجده:            با اشـکِ بی صـدایم، خیلی دلـم گرفته

یارب «ظَلمتُ نفسی»، یارب «إلهی ٱلعفو»            درمـانـده و گـدایـم، خـیـلی دلـم گرفته

یک عده با چه شوقی حاجت روا شدند و            من تحـبـس الـدّعـایم، خیلی دلم گرفته

دل ذکرِ «لاطبیبَ مَن لا طبیب» دارد            قـدری بـده شـفـایـم، خـیلی دلـم گـرفته

ردّم نکـن! به وٱلله جـز تو کسی ندارم            کـاری بکـن بـرایم، خـیـلی دلـم گرفته

«دست از طلب ندارم» اینها همه بهانه ست            دلـتـنـگِ کـربـلایـم، خـیلی دلم گرفته!

اگر چه بنـدۀ غـافـل، اگر چه نـادانم            به زیر دین تو هستم، همیشه می‌دانم

دلیل دارد اگر چـشم من ندارد اشك            مرا زمین زده این كـثرت گـناهـانم

خراب كرده‌ام و روز و شب كریم الصفح            میان سجدۀ توبه  تو را تو را خوانم

دلی كه جای تو باشد سراسرش نور ست            سیه شده دل من، چون رفیق شیطانم

دروغ و غیبت و تهمت مریض كرده مرا            طبیب من به علی پیش توست درمانم

به غیر تو همه دنبال نفع خود هستند            از اینكه دل نسپـردم به تو، پشیـمانم

انیس واقعی من فقـط خودت هستی            بدون نور حضور تو جسم بی‌جـانم

كرم نما كه كریمی و واسعه الرحمه            رسیـده‌ام به تـباهـی خـدای رحـمانم

همیشه آرزویم بوده تا كه جان بدهم            به راه مـهـدی زهـرا، امـام دورانـم

بیا به جان حـسیـنت ردم نكـن مولا            نگاه كن به فـقـیرت، شكـسته بنـیانم

حسین گـفـتم و از نام او دلـم لـرزید            بـیـاد كـربـبـلایـش دوبـاره گـریـانـم

قسم به گریه زینب غروب عاشورا            به لحظه‌ای كه صدا زد قتیل عریانم

ذرّه ذرّه معصیت کل وجـودم را گرفت           بـندۀ دنـیا شدن، بـال صعـودم را گرفت

خـواستم وارد شوم بر اهل توبه ناگهان           مشکلی عارض شد و راه ورودم را گرفت

من ضـرر از آرزوهـای بـلـنـدم دیـده‌ام           غافل از محشر شدن یک عمر، سودم را گرفت

وای از بی‌خیـریِ این چشم بی‌تقـوا شده           اشک های روضه‌ام، بود و نبودم را گرفت

عهـد بـستم با امام عـصر خود آدم شوم           غفلتم، قولی که بر او داده بودم را گرفت

غافل از صاحب زمان سرگرم کار خود شدم           کم کم این غافل شدن حال سجودم را گرفت

من زمیـن افـتـاده‌ام اما به دادم مـی‌رسد           آن که مهرش روز اول تار و پودم را گرفت

روزگـاری می‌شـود نام حـسین بن عـلی           با دعای فاطمه گفت و شنودم را گرفت

جان فدای خواهری که ناله زد در قتلگاه           خون پاک حنجرت کل وجودم را گرفت

خوب شد زهرا ندید و خوب شد حیدر ندید           سایۀ دست کسی روی کـبودم را گرفت

بـاید بـرای حـال زارم نـالـه سـر کرد            یا لااقـل این شام ظلمت را سحر کرد

وقت گرفتاری تو را خواندن، هنر نیست            آنکه همیشه خوانده نامت را، هنر کرد

فـهـمـیـده‌ام از اِنّٙ‌الاٙنـسانٙ لٙـفـیٖ خُـسْر            هرکس که از یاد تو غافل شد، ضرر کرد

دیـروز اهـل اشـک و اسـتغـفـار بودم            امـروز امـا معـصیت بر من اثـر کرد

شـرمـنــده از بــار گــنـاهـم بـودم امـا            بخـشندگی‌هـایت مرا شـرمـنـده‌تر کرد

گـفـتـنـد که آخـر عـذابـم مـی‌کـنـی تـو            گـفتم عذابم می‌کند؟ هرگـز، اگر ‌کرد‌!

کارم گره خورده‌ست، دیگـر مطـمئنم            بـاید حـسین‌بـن‌عـلـی را با خـبـر کـرد

می‌رفـت زینب پا به‌ پای آن سـری که            منزل به منزل بر فراز نِی سفـر کرد

یکجـا میان طشت‌ و یکجا بین گـودال            یکجا هم از بـازار شامی‌ها گـذر کرد

هی شکستم توبه‌ام، توهین به استغفار شد           بارها گـفـتـم غلط کردم ولی تکـرار شد

بـار اول می‌زدی شاید به خـود می‌آمـدم           چشم پوشی کردی و وضعم خجالت بار شد

هر بلایی می‌کشم از دست نفسم می‌کشم           این ذلـیـل نـفـس بـودن بـاعـث آزار شد

فکـر دنیا بودم و از فکـر تو غـافـل شدم           هر چه بی‌تو ساختم روی سرم آوار شد

بـارهـا گـفـتـم که آدم مـی‌شـوم اما نـشـد           بارها گفـتم نشد، شایـد که در این بار شد

من که روی آمدن اینجا ندارم هـیچوقت           واسطه بین من و تو نور هشت و چار شد

یا حسینی گفتم و زهرای اطهر هم خرید           خوش بحال هر که از این فیض برخوردار شد

در شفاعت هم بهم پیوسته رحمت می‌کنند           کار ما با مـادر و فـرزنـدها هـمـوار شد

فاطمه بخشید از یک سو، رباب از یک طرف           با حسین و با علی اصغر، قسم پُربار شد

این بهم پیوستگی ها روضه سازی می‌کنند           کـربـلا هم ریـشۀ سرنیـزه‌ها مسـمار شد

سائل بی‌دست و پایم حال زارم را ببین            باز هم کردم ضرر، دار و ندارم را ببین

درب بیچاره سرا شد باز، من هم آمدم            خویش را بیچاره کردم روزگارم را ببین

یاد آن دوران که آه و سوز و اشکی داشتم            سرد و خشک افتاده‌ام حال خُمارم را ببین

پیش مردم رو سفیدم، پیش تو رسواترین            اعـتـبـارِ بـاطـن بـی‌اعـتـبارم را ببـین

ای پـنـاه امن عـبـد پُـر گـنـاهِ بـی‌پـنـاه            حاصلم بی‌حاصلی شد کوله بارم را ببین

تا دلم شد خانه شیطان شدم خانه خراب            خانۀ سرد دل بی‌بـنـد و بـارم را ببـین

بی‌تو کم آورده‌ام بدجور خوردم بر زمین            حاصل رحمان گریزی و فرارم را ببین

من به خود بد کرده‌ام، خود کرده را تدبیر نیست            حـد بـزن اما دل امـیـدوارم را بـبـیـن

با حسیـنت آمدم ردم نکـن جان حسین            بار من را نه شکـوه دادیـارم را ببـین

وای از آن دم که هلال آمد و صیادی خبیث            داد زد دیر آمدی اما شکـارم را ببـین

عبدی که بود پست و هَوَس ران‌تر از همه            برگشته سر به زیر و پشیمان‌تر از همه

از خـود فـرار کرده غـلام فـراری‌ات            سـوی تو بازگـشته گـریزان‌تر از همه

یـا که مـرا مـقـابـل این خـوبـهـا بـزن            یا که مـرا بـبـخـش نـمـایـان‌تر از همه

از روی جهل حال خوشی را که داشتم            بر معصیت فـروختم ارزان‌تر از همه

وقـتی سلاح اشک مرا غـفـلـتم گرفت            مانـدم میان مـعـرکه حـیران‌تر از همه

غیر از تو ای کریم کسی می‌خرد مگر؟            آن را که بی‌بها شد و ویران‌تر از همه

من نا امید نیـستم از لطف و رحـمتت            هستم اگرچه بی‌سر و سامان‌تر از همه

خواهی گرفت روز حساب و کتاب خلق            بـر نـوکـران فـاطـمـه آسـان‌تر از همه

دلبسته‌ام به لطف کریمان در این میان            بر رحـمت حـسیـن فـراوان‌تر از همه

آمـد کـنـار قــتـلـگـه و آه مـی‌کــشـیــد            اُخت الحـسین پـاره گـریبان‌تر از همه

مرغ درمانـده‌ام و بال و پَـرم افتاده            قرعۀ خون جگری بر جگرم افتاده

معصیت ریـشۀ ایـمان مرا سوزانده            بی‌سبب نیست ز شاخه ثـمرم افتاده

یک نفر نیست به داد من تنها برسد؟!            آنـقــدر دام گـنـه دور و برم افـتـاده

دیر شد، آخرِ عمری به خودم آمدم و            وسـط مـعـرکه دیـدم سـپـرم افـتـاده

همۀ دار و ندار دل رسوای من است            این دو تا قطره که از چشم ترم افتاده

حُب زهرا من خسران زده را آدم کرد            بر زبـان هـمه، حالا خـبـرم افـتـاده

دلخوشم سائلم و ریزه خور پنج تنم            روزی‌ام دست خـدایـان کـرم افتاده

بی‌سبب نیست به لب نادعلی می‌خوانم            به سرم شور نجف، شور حرم افتاده

هر شب جمعه دلم سوخت از آن روزی که            سوی شش گوشۀ دلبـر نظرم افتاده

تربت کرب و بلا با دل من کاری کرد            بـادۀ نـاب هـم آخـر ز سـرم افـتـاده

روزی‌ام کرب و بلا نیست ولی شکرِخدا            به سوی مجلس روضه گذرم افتاده

مادری حال پریشان به حرم آمد و گفت:            خـنجـری کـند به جـان پسرم افـتاده

چقـدر چشم طمع بر زره و پیـرهنِ            تشنۀ در دلِ خون غوطه ورم افتاده

کوه عصیان به سر دوش کشیدم افسوس            لـذّت تـرک گـنه را نچـشیـدم افـسوس
کرم و لطف تو چون سایه به دنبالم بود            من به دنبال دل خویش دویدم افسوس

تو مرا فـاش به هنگـام گـنه می‌دیـدی            من تو را دیدم و انگـار ندیـدم افسوس
تو ز لطف و کرم خود نبریدی از من            من در امواج گنه از تو بُریدم افسوس
تو مرا عـفـو نمودی که به نارم نبری            من ز عفو تو خجالت نکشیدم افسوس
تو گناهـان مرا از هـمگـان پوشانـدی            من ز فعل بد خود پرده دریدم افسوس
خرمن عمر پراکنده شد و رفت به باد            منِ غفلت‌زده یک خوشه نچیدم افسوس
چشم دادی و ندیـدم که ندیـدم هـیهـات            گـوش دادی نشنـیـدم نـشنـیدم افـسوس
آشنا بودی و نشناختمت در همه عمر            که ز تو غیر تو را می‌طلبیدم افسوس
میثم از تیر گنه گشته وجودم چو کمان            سرو بودم ولی افسوس خمیدم افسوس

تو رب بنده‌‌پـرور، من عـبد شرمسارم            این نـامۀ سیـاهـم، این چـشم اشکـبارم
اشـکـی بـده که آبی بـر آتـشت بریـزم            سوزی بده که گاهی آهی ز دل برآرم

لطف و کرامت از تو اشک خجالت از من            بگذار تا بگـریم چـیزی جز این ندارم
من بنـدۀ گـنهکـار تو کـردگـار غـفّـار            تو مستحـق عـفـوی من مستحـق نارم
 پـیــشـانـی ارادت بـر درگهـت گـذارم            آبـم گــذشـتـه از سـر، امّـا امـیـدوارم

تو در کتاب وحیَت از عفو خویش گفتی            من نیز کردم اقـرار گـفـتم گـناهکـارم
من پشت کرده بودم بر درگهت ز غفلت            تو بـاز روی دادی تا بر تو رو بـیارم
عفو است اگر ز احسان، جرم مرا ببخشی            عدل است اگر در آتش، ‌سوزی هزار بارم
میثم گر از تو پرسند آورده‌ای چه با خود            بگو تهی‌ست دستم، امّا علیست یارم

غـفّـاری و حکـیمی و ربّـی و داوری            فـوق عـروج وهم و فـراتر ز بـاوری
از هر چه دیـده‌اند و نـدیـدند خـوب‌تر            وز هر چه گـفـته‌اند و نگـفـتند برتری

خالیست از ثواب و پُر است از خطا وجرم            پـرونـدۀ سـیـاه مـرا هر چـه بـنـگـری
من کمترم از اینکه بسوزانی‌ام به نار            تو برتـری از اینکه به رویم بـیاوری
خواهی ببخش و خواه بسوزان در آتشم            من عـبد کـوچکـم تو خـداونـد اکـبری
پرسی اگر تو کیستی و من که، گویمت:            مـن بـنـدۀ فـراری و تـو بـنـده‌پـروری
در پیش وسعت کرمت نیز کوچک است            حتی گر از گـنـاه هـمه خـلق بگـذری
مـن داخـل بـهـشـت ولای عـلـی شـدم            بـاور نمی‌کـنم که تو در دوزخـم بری
ما را هماره بار معاصی به روی دوش            تـو دم بـه دم حــوائـج مـا را بـرآوری
«میثم» گناهکار و تو بخشنده و کریم            کز لطف خویش ناز گنهکار می‌خری